We moeten vroeg op, want we moeten om 6.40 uur boarden voor de bus naar Eielson. Een 8 uur durende trip het park in. De chauffeur komt eraan en dan krijgen we een gevoel van: moeten we met hem mee de hele dag? Het is een ruig wildernis type. Toen hij zijn mond open deed werd het nog niet direct beter. Hij klonk alsof hij de vorige avond een slof sigaretten en een fles whiskey achterover geslagen had. Hij heet Mike en doet dit al 26 jaar. En wat kun je je in mensen vergissen zou later blijken. De bus is niet vol. We zien het eerste stuk nog geen wild. Bij de Teklanika campground komen er mensen bij en is de bus wel vol. Overvol zelfs. 2 jonge mensen passen er eigenlijk niet meer bij, maar Mike zegt dat ze maar even op de grond moeten gaan zitten. Iets later stappen er toch mensen uit en dan is er wel weer plaats. Hij vertelt leuk en naar mate we verder het park in komen, wordt het steeds mooier. Dit is wel een bijzonder park: er is maar 1 weg.
Bij Savage River zijn 2 trails en verder zijn er nergens trails. Je kunt uitstappen waar je wilt en gaan wandelen waar je wilt. Later kun je dan gewoon de bus weer aanhouden en meerijden.
Alweer hebben we prachtig weer. Strak blauw met in de verte wat wolkjes. Mike vertelt dat de bus vorige week een keer niet verder kon dan mijl 30 en ook een keer niet verder dan mijl 12 vanwege het slechte weer. En nog steeds wordt het mooier om ons heen. Besneeuwde bergen, een brede vallei met stroompjes. Eigenlijk is dit een rivier, maar er staat niet zo veel water in. We zien een paar kariboes. Mike ziet alles en stopt waar nodig. We kunnen dan foto's maken, maar naast ons zitten Japanners en die hebben meestal het hele raam nodig.
Links zien we een beer op de berg. Mijn fototoestel blijkt een goede aankoop. Hij lijkt beter te gaan dan het grote toestel van Jan. Hij zoomt beter in en is een stuk handzamer. Ben benieuwd hoe de foto's straks in het echt zijn. Dan loopt er een eland in de struiken. Weer stoppen we. Zo maken we nog verschillende stops, sommige van een minuut of 10 en kunnen we ook uitstappen. Enkele parkeerplaatsen hebben ook keurige, nieuwe restrooms, zoals die bij het Visitor Center van Toklat. Na zo'n stop kun je weer kiezen of je verder mee wilt of wat anders wilt gaan doen. Wij blijven lekker zitten. Dan staat er op de berg een hele groep kariboes, het gewei van een kariboe wordt elk jaar afgestoten en groeit opnieuw aan. Dit gaat met 2 tot 3 inch per dag. Dat is zo'n 5 tot 7 cm! En hebben weer hebben we zicht op Denali. Er hangt een klein wolkje rond zijn top. Er komen steeds meer hoge bergen en de weg wordt een stuk smaller en bochtiger.
Dan zijn we bij het eindpunt voor vandaag: Eielson Visitor Center, 66 mijl vanaf het Visitor Center aan het begin van het park. Vanaf volgende week kun je helemaal tot het eind van het park, naar Kantishna. Dat is bij mijl 92 en een tocht van 13 uur. Hier last Mike een stop van een uur in. We kijken buiten wat rond, maken foto's van Denali en laten iemand anders foto's van ons maken.
Ook binnen is, zoals gebruikelijk in visitor centers, van alles te zien. Dan ontstaat er lichte onrust. Hoog op de berg aan de overkant van het visitor center is door de ranger een berenfamilie gesignaleerd. Het is moeilijk te zien, maar ik heb ze toch gevonden met mijn zoom.
Jan is jaloers en wil ook zo'n fototoestel. Eerst hadden we bedacht dat we hier een stuk zouden gaan hiken en een andere bus terug nemen. Uiteindelijk besluiten we toch met Mike mee terug te gaan. Dit blijkt een goede keus. Hij heeft haviksogen en ziet nog meer wild. Dall sheep, beren op de berg, een hoary marmot, een ptarmigan.
De bus is nu veel leger. Er zijn maar een stuk of 10 passagiers. Dit is heel prettig. We kunnen nu van links naar rechts hoppen om foto's te maken en ramen open en dicht doen naar believen.
Het begint te regenen. Dan steekt er een zwarte wolf de weg over. Iedereen wordt hyper. Hij gaat de struiken in en Mike rijdt een stukje achteruit om hem te volgen. Dan zien we hem weer. We volgen hem verder en Mike moet nog verder achteruit. Hij ziet niets, want er zit een scherpe bocht in de weg. De passagiers achterin moeten kijken of er iets aan komt. Mike is vast besloten en zegt: "I'm not done with him yet." We hebben hier zeker 10 minuten gestaan en gezien hoe de wolf op een snowshoe hare joeg. Die zou hij in dit seizoen overigens nooit te pakken krijgen, want die zijn veel sneller en wendbaarder. Hiermee is onze Big Five compleet: de eland, de kariboe, de beer, het Dall sheep en als klap op de vuurpijl de wolf. Die hadden we al zo lang op ons verlanglijstje staan en dan hebben we hem ook nog zo goed kunnen bekijken. Echte het hoogtepunt van de dag.
Het laatste stuk moet hij een beetje doorrijden, maar dan staan er 2 mannetjes elanden op de helling en stoppen we toch weer.
Later zien we nog een beer. Een hele blonde op een eilandje in de rivier. Om 15.15 uur zijn we terug bij het WAC. Met de RV gaan we naar Mercantile. Daar is wifi en Jan wil even kijken waar een fototoestel te koop is in Anchorage. Om 15.45 uur gaan we naar de camping en vlak voor de inrit van onze loop staat een moose te grazen. Het is een enorm beest. Hij staat naast een Europese personenauto en torent daar ver bovenuit.
Het weer is weer mooi geworden. Bij Eielson was het vanmiddag 60 F (15,5C) en hier beneden is het 67 F (19,4C) en er staat vrijwel geen wind. We gaan lekker buiten zitten met een biertje en een chippie erbij en bedenken wat we morgen gaan doen. Dit was een topdag. Zelfs de zon komt terug.
Enige minpuntje vandaag was de roerbakmaaltijd die uiterst matig smaakte, maar een kniesoor die daarop let na zo'n dag. Het vult in elk geval.
's Avonds kijken we 2 afleveringen van de Chicago's met heerlijk ijs erbij.