Beetje onrustig geslapen en toch, of daarom, worden we veel te laat wakker. Jan had de wekker op zijn telefoon om 07.15 uur gezet, maar het bleek dat die nog op Alaska time stond. Blijkbaar zijn we onderweg nog geen signaal tegengekomen wat het aangepast heeft. Mijn telefoon was in de loop van de nacht overleden, dus die zei niks meer. Uiteindelijk zei mijn horloge (leve de goede oude techniek) dat het 5 voor 8 was. We hadden om 8 uur willen rijden, maar dat zat er niet in.
Even in de snelle modus en besloten dat we het stukje terugrijden dan maar overslaan. Een mens kan ook niet alles hebben. Wat we wel hebben is zon. Het is strak blauw en (nog) koud. Jan zet vlug water op voor koffie en het gas verwarmt de tent al snel. Om 08.35 uur rijden we de auto van de duploblokken en dan is het 12 C.
Een minuut of 20 later komen we aan bij Carcross. Het is er nu nog stil. De eerste indruk is leuk. Alles begint net open te gaan. We zijn niet de eerste toeristen, maar wel de 2e. We lopen uiteraard eerst weer een souvenirwinkeltje in. Hier is ook in een kleine expositie over de trein over de White Pass- Yukon Trail. Heel bijzonder dat ze die in 26 maanden hebben aangelegd. Het blijft toch interessant, die periode. Dan kijken we even bij de brug waar de trein over rijdt (niet op dit moment). We gaan bij de oudste winkel van Yukon naar binnen, het rose gebouw. Dit is ook een souvenirwinkel, maar heeft de uitstraling van ruim 100 jaar geleden, hoe toen een winkel van sinkel was. Erg leuk, maar wel duur. Nog een aantal originele memorabilia staat her en der. We kijken bij het monument voor de afgebrande SS Tutshi. Tijdens de restauratie, toen ze bijna klaar was, is ze afgebrand. Er lopen 2 ground squirrels rond en een zit lekker te zonnen. Hangt tegen een staander van een pilaar alsof hij aan de bar hangt.
Inmiddels is er een bus gearriveerd. Wat meer mensen maakt het wel gezelliger. In de met Native motieven beschilderde houten huisjes zitten eettentjes, winkeltjes en het visitor center. Ook staan er een totempaal en 2 palen met een adelaar en een orka in dezelfde stijl erop.
We sturen Peter en Fré een sms-je met het verzoek maandagavond de auto weer bij het station te zetten.
Dan rijden we door naar de Carcross Desert, die vlakbij is. Dit is officieel geen woestijn omdat hij te nat is, maar het zijn enorme zandduinen met naaldbomen her en der. We wandelen een stukje en constateren dat het best makkelijk loopt. Het is niet van dat losse zand als in Great Sanddunes NP. We zien hertensporen, maar natuurlijk geen herten helaas.
Dan gaan we aan onze laatste fase beginnen: naar Whitehorse. We slaan af om de Tagish Loop te nemen, maar na een kilometer of 10 vinden we er niets aan en draaien we om om toch gewoon de Klondike Hwy te nemen. Goed besluit, want nu komen we langs Emerald Lake, door de Yukoners ook wel Rainbow Lake genoemd. Het is enorm blauw, met nog lichter blauwe plekken langs de randen en middendoor.
Om ongeveer 13.00 uur komen we aan op het Pioneer RV park in Whitehorse. Als we er langs rijden worden we niet blij. Een vlakte met RV's naast elkaar aan de grote weg. Maar goed, het is in elk geval praktisch gelegen om morgenochtend de camper in te leveren. We hebben een full hookup gereserveerd, maar de dame bij de receptie zegt dat we ook een W/E (Water/Electricty) kunnen krijgen. Er zijn 2 dumpstations. Dan zegt ze dat de W/E plekken in het bos liggen en dan hoeven we niet na te denken. Het is geen grote plek, maar het ziet er gezellig uit en je ziet vrijwel niets van de buren. Je hoort de weg wel, maar het is niet storend. Soms vliegt er een vliegtuig over, het vliegveld is immers ook vlakbij, maar ook dit is niet storend. Het zijn vooral kleintjes tot nu toe.
We zitten lekker buiten aan de geïmproviseerde lunch en dan komt er een eekhoorn langs. Die is erg nieuwsgierig en brutaal. Hij komt steeds dichterbij en gaat zelfs het trapje van de camper op. Maar goed dat de hordeur dicht is.
Dan moeten we er toch maar aan geloven en beginnen we op ons gemak met inpakken.Wat is dat toch altijd, dat het heen makkelijker gaat dan terug? Zo veel hebben we niet gekocht en we hadden aardig wat kilo's over. Mijn brochuremanie vraagt altijd wel een hoop gewicht en ruimte, maar gelukkig kan dat.
Tegen 4 uur zijn we, zo ver als mogelijk op dat moment, klaar. We hoeven de camper niet schoon te maken, want dat hebben we afgekocht. Erg prettig. We hadden alles buiten uitgestald en dat werkte lekker. Iets vroeger dan normaal vinden we dat het tijd is voor een biertje.
Het is heerlijk weer, 23 C. Als afsluiting willen we vanavond uit eten. We hebben The Wheelhouse uitgezocht. Het is nog wat vroeg, maar we hebben geen zin om te zitten, dus gaan we nog een laatste tochtje maken. We rijden een stukje van de Klondike Hwy, maar daar is niet veel te zien. Het is wel duidelijk meer begroeid dan 3 weken geleden. We keren na een poosje en slaan af naar Takhini Hot Springs. Het is een aardige, doodlopende, weg met aan het eind de hot springs. Echt veel is hier ook niet te zien, dus gaan we richting restaurant. We hebben niet gereserveerd en pas na 3 kwartier nemen ze pas weer walk-ins aan. We hebben geen zin om te wachten en gaan naar onze 2e keus, de Klondike Rib & BBQ. We parkeren op de RV-parkeerplaats van het visitor center en lopen een klein stukje. Daar zien we dat er buiten al een hoop mensen staan te wachten op een tafel. Dat gaat hem ook niet worden. We hadden ons niet gerealiseerd dat het vandaag vaderdag is en daardoor waarschijnlijk drukker. Dan maar weer terug naar The Wheelhouse. We krijgen nu wel meteen een tafel, maar het duurt erg lang voordat we eten krijgen. Gelukkig smaakt het prima.
Na het eten, het is dan om 21.15 uur nog steeds 23 C, rijden we even naar de SS Klondike, dan hebben we die ook gezien. Nu is het echt op en gaan we voor het laatst naar de camping en kijken we nog een aflevering van Chicago Fire.