We hebben goed geslapen, maar worden toch weer om 06.00 uur wakker. Een jetlag met -10 uur tijdverschil is ook niet niks en dat het altijd licht is helpt ook niet echt. De luxaflexjes verduisteren niet echt. We improviseren wat met een jas voor de deur een een donkere handdoek voor een raam. Het wordt er wat beter van, maar het is niet optimaal. Ik kom ook niet aan lezen toe, maar dat geeft niet. Lezen kan thuis ook. Ik lees nu wel een heel interessante brochure over de aanleg van de Alaska Highway.
Om half 9 gaan we rijden en het is weer prachtig weer. Een strak blauwe hemel met 59 graden Fahrenheit (15 gr Celsius). We zitten hier tenslotte weer in Amerika. Naar mate we dichter bij Denali worden zal het wel minder worden.
Milepost 344: Viewpoint op de Alaska range. Het zicht is zeer helder en erg mooi. We denken ook rechts Denali te zien. Even uitzoeken of dit klopt. Voor de zekerheid heb ik maar een paar extra foto's gemaakt.
We rijden even de brug over en stoppen in Nenana, waar in het voorjaar altijd de Nenana Ice Challenge gehouden wordt. Al sinds 1917 wordt er elk jaar een wedstrijd uitgeschreven om de juiste datum en tijd van het breken van het ijs te raden. De laatste jaren was de hoofdprijs rond de $ 300.000,-. Langs de oever staat de, voor ons bekende, groene uitzichttoren en ernaast staan de, nu nog ongeschilderde, palen die volgend jaar de tripod moeten gaan vormen, die omvalt en daarmee het juiste tijdstip van break-up bepaalt. We rijden langs het visitor center, maar helaas komt het niet in ons op om er even naar binnen te gaan.
Bij milepost 286 hebben we een superzicht op Denali.
De temperatuur loopt nog steeds op en het is nu al 66 gr F (18,8 C). We stuiten op roadworks, maar we hebben geluk. We kunnen aansluiten en zo doorrijden. Alaska heeft 2 seizoenen: winter en roadworks. We zullen ze dus nog regelmatig tegenkomen.
In Healy stoppen we bij de 49th State Brewery. Daar staat de bus van de film Into the Wild. Je kunt erin en hoewel ik weet dat het de replica uit de film is, de echte staat ver in the middle of nowhere aan het eind van de Stampede Trail, maar het geeft toch een unheimisch gevoel. Aan de wand hangen de laatste foto's die na de dood va Chris McCandless op zijn fototoestel zijn gevonden, met dagboekfragmenten. Heel aangrijpend.
Iets verderop ligt Denali NP.
De parkeerplaats bij het visitor center is bijna leeg. Dit is wel wat anders dan wat we bij de nationale parken in the lower 48 gewend zijn. De toegang tot het park kost $ 10,- p.p., maar wij hoeven dit niet te betalen omdat we voor morgen tickets voor de shuttlebus hebben en daar zit het bij inbegrepen. Ze gaan wel van goed vertrouwen uit, want we hoeven niets te laten zien. We kopen het boek Denali The Story behind the Scene voor de verzameling. Helaas hebben ze geen producten van Medicine of the People, dus kan ik geen nieuw blikje lippencreme kopen. Thuis maar online proberen.
We bakken in de camper een uitsmijter en bedenken wat we vanmiddag gaan doen. De eerste 15 mijl van het park zijn voor iedereen te berijden, daarna kun je alleen met een shuttlebus of een tourbus verder. Wij besluiten de gratis shuttle te nemen tot aan Savage River, tot waar je dus ook met eigen auto kunt komen. We hebben een aardige chauffeuse, die blij is dat er iemand in haar bus zit. Ze kletst dan ook honderduit. Bij de halte vragen mensen hoe lang het duurt naar Savage River. Haar antwoord is dat dat afhankelijk is van Moose traffic. Geweldig. Wij zitten vrijwel alleen in de bus. Ze rijdt eerst de kleine loop en na nog geen 3 minuten staat er inderdaad een eland langs de kant. Ze stopte uitgebreid zodat wij rustig foto's konden maken.
Later komen er wat meer passagiers. We zien ook nog een kariboe vrij dichtbij.
Bij het Wilderness Access Center halen we de tickets voor de shuttle bus op en gaan door naar Mercantile voor de camping registratie. Het duurt erg lang voordat we aan de beurt zijn. Dan herkent het systeem onze reservering niet. Nou is het ook niet het slimste meisje wat ze daar neergezet hebben. Dan komt er een jongen en die is een stuk slimmer. Hij blijkt zelfs een half jaar aan de Radboud Universiteit in Nijmegen gestudeerd te hebben. Hij ziet dan ook dat onze reservering voor een andere campground is. Er blijkt nog een Riley Creek Campground te zijn, maar dan in Idaho. Dat gaan we niet meer halen vanavond. Gelukkig hebben ze nog wel plaats voor ons. Jammer van de $ 54,- die we al betaald hadden, maar we kunnen in elk geval vanavond en morgen op deze Riley Creek staan. We hebben nu alleen geen elektriciteit. Dat zouden we in Idaho wel gehad hebben, maar dat is geen probleem. Deze jongen vertelde bovendien dat er een mamma moose met kind op de camping rondloopt en legde uit hoe daarmee om te gaan. Ook vertelde hij wat je moet doen als je beren tegenkomt. We gaan langs het dump station en nog even terug naar het WAC voor Deet 100 en een cadeau voor Idse.
We zitten daarna lekker buiten met een biertje en Denali info en steken de antimuggenspiraal aan, hoewel er niet echt veel muggen zijn hier. We hebben buiten gegeten en het is nog lang lekker weer. Tot een uur of 9 zeker nog een graad of 18C.
We zetten de spullen voor morgen klaar en kijken een aflevering van Chicago Med. We zijn nog wakker gebleven ook!