Om 5.15 zijn we weer wakker. We bedenken of we nu zullen douchen op de camping of in de camper. We hebben geen muntjes, dus op de camping gaat het hem niet worden. In de camper kan wel, hoewel klein, maar we willen graag z.s.m. naar de George Black ferry, dus stellen we het uit tot vanavond. Om 6.15 uur gaan we rijden en 5 minuten later zijn we bij de ferry, die 24/7 vaart en gratis is. Alleen op woensdagochtend niet, dan ligt hij stil voor onderhoud. Hij komt net onze kant op en we hoeven dus niet lang te wachten. Wij zijn de enigen. Van een wachtrij is geen sprake. We hebben gelezen dat hier in het hoogseizoen de wachttijd op kan lopen tot wel 3 uur! Mede omdat commercieel verkeer voorrang heeft. Om 6.35 uur zijn we aan de overkant. Daar parkeren we even en Jan zet koffie.
Om 7.10 uur gaan we echt rijden. We doen het rustig aan. De grens is immers pas om 09.00 uur open.
We rijden eerst over een stukje asfalt, maar al snel gaat dit over in gravel. Gelukkig is het wel van goede kwaliteit. Een stukje verderop zitten er meer kuilen in de weg, maar het is goed te doen. De natuur is prachtig. Wel verschijnen er wolken, gaat het regenen en is het nog maar 4 graden. Het zicht wordt almaar slechter door de mist die tot op 50 meter voor ons hangt. Het maakt het ook wel een beetje spannend, al is er niets engs aan. We doen net of we op expeditie zijn. Wel jammer van de uitzichten. Het is hier een prachtige omgeving en wij missen er echt een stuk van.
Dan komen we bij de grens.
Er is 1 auto voor ons. Ze stellen vragen over wat je bij je hebt, maar niets is op ons van toepassing. Wel moeten we vingerafdrukken en een irisscan laten maken, omdat het de eerste keer is dat we dit jaar in de US zijn. Een I-94 kost $ 7,-. Helaas hebben we nog geen Amerikaanse dollars gehaald. We hebben wel Canadese dollars, maar die willen ze niet. Elektronisch betalen kan niet daar, dus hebben we een probleem. De andere beambte, die de vingerafdrukken maakt, blijkt de slechtste niet en zegt dat we niet hoeven betalen. Wie zegt dat alle Amerikaanse douanebeambten zo vervelend zijn? Wij niet. Waarschijnlijk heeft het wel geholpen dat we de ESTA's al hadden en kon hij dit genereuze aanbod doen. Soit! Wij kunnen verder. Nu wel snel ergens geld zien te halen en boodschappen doen, want we hebben absoluut niets meer. De afgelopen 100 km hebben we slechts 3 auto's gezien.
Vlak na de grens is het opeens een heel ander landschap. Heel mooi. Wel bijzonder, die overgang. Ooit heeft iemand verzonnen om daar de grens te leggen en dat heeft niets met de natuur te maken. Toch is er een enorm verschil. Het weer wordt beter. Het is weer droog met hoge wolken en dus weer uitzicht. Ook is het spontaan een uur vroeger geworden. Nu is het hier 10 uur vroeger dan in Nederland.
Dan komen we bij de wereldstad Chicken, zo genoemd omdat ze het toentertijd niet eens konden worden over de spelling van Ptarmigan, de staatsvogel, zoals het plaatsje eigenlijk zou moeten heten.
Op dit moment bestaat downtown Chicken uit welgeteld 3 gebouwen. Die moeten het allemaal van het toerisme hebben. Het aantal inwoners in de winter is 7 en in de zomer 23. Echt een wereldstad. Verderop staat nog de golddredge, die in zijn geheel hierheen getransporteerd is, en een camping. Niet te missen is ook het symbool van de stad: de grote kip. In een half uur hebben we alles gezien en rijden via roadworks en een lang stuk slechte weg, waar we geen wild zien, maar wel de getuigen van de enorme brand in 2004/2005 naar Tok (spreek uit alsof het rijmt op smoke). Het is dan ongeveer 12 graden.
In Tok gaan we eerst naar het visitor center. Daar staat een opgezette wolf. Dit is een enorm dier. Prachtig om te zien. Dan doen we boodschappen en gaan we nogmaals op zoek naar een liquor store. Gevonden! Alleen gaan ze per 1 juni over in andere handen en zijn ze bezig met de balans. De voorraad is dus minimaal. Vooral die van bier: geen. Gelukkig is er nog een andere liquor store in het dorp. Maar, je verzint het niet, hier is het bier volkomen uitverkocht en ze worden morgen pas weer bevoorraad. Kunnen we dus weer aan den lijve ondervinden hoe het tijdens de drooglegging was.
De Sourdough campground kunnen we eerst niet vinden. We rijden weer terug richting dorp, maar het bleek dat we juist nog een stukje verder hadden moeten rijden. We constateren dat de boodschappen niet compleet waren. We wilden pasta eten, maar we hebben van alles in huis, behalve pasta en saus. Het wordt dus een pizza in de oven schuiven.
's Avonds hebben we last van jet lag. We begonnen net een beetje te wennen en nu gaat er weer een uur af. We hebben 2 afleveringen van de Chicago-series gekeken, maar dat is bij beide niet helemaal gelukt.